Campers paradise: hard blazen en hard schreeuwen

Vandaag worden we wakker om 6 uur. Vannacht heef het flink geregend en ge-onweerd, dus echt heel diep hebben we niet geslapen. We vertrekken daarom lekker vroeg voor het volgende stuk in onze reis. Inmiddels rijden we dus in Pennsylvania, en de snelweg is wijds, lang, en verrassend rustig. Het landschap wordt ook steeds groener en ruiger. Dennis heeft inmiddels genoeg ervaring met het rijden dat de ontspanning er goed in zit. Dit is lekker toeren. Ondertussen zoek ik een camping uit die rond ons volgende eindpunt ligt: campers paradise. Geen idee of het wat is, maar dat zien we wel als we daar aankomen. Het is in totaal een uurtje, en omdat we gisteravond al een behoorlijk stuk hebben gereden hebben we meer dag te besteden ter plaatse, zo is het idee. 

Tijdens het rijden valt ons de enorme hoeveelheid roadkill op: dieren die de oversteek van de snelweg niet heelhuids maken. Een sneu gezicht, en een teken dat we echt midden in de natuur zitten. De mede-weggebruikers die we tegenkomen zijn veelal de Amerikaanse vrachtwagens die de gang er goed in hebben. Eenmaal bij onze camping gaan we naar de receptie en vragen we een plekje voor onze camper. Die vraag bleek erg optimistisch, want de camping was helemaal volgeboekt. Todat de dame achter de balie de telefoon opneemt (dat is normaal tijdens een gesprek met een andere klant hier) en een afmelding binnenkrijgt. Of we interesse hebben in het allerlaatste plekje van de camping…. Vijf minuten later staan we op een heerlijke ruime plek midden in het bos. Met picknicktafel en een vuurkuil waar het vuur van de vorige mensen nog smeulde. We kopen in de kampwinkel gelijk wat brandhout om het vuurtje te laten branden. Dan zien we pas hoeveel mensen hier aan het kamperen zijn. En ook met wat voor spullen. Van tentjes tot mobiele appartementen met uitschuifmodules. En iedereen steekt zijn hand op als we langskomen. Uiteraard trekt onze gehuurde camper ook wat aandacht, want buitenlanders komen ze hier niet veel tegen. 

Onze buurvrouw kan haar nieuwsgierigheid niet langer inhouden en komt naar ons toe. Waar we vandaan komen, hoe lang we hier zijn, etc. Oh, en of we nog wat nodig hadden. Aan de overkant staan twee meiden in een tentje, en die vinden de twee toeristen ook machtig interessant. We maken een praatje met ze, en ook hier kunnen we de standaardtoeristenvragen beantwoorden. Of we ook een biertje willen (9:30). No thanks. Of we vanavond ook naar het grote campingfeest komen. Dat klinkt al beter, dus een ‘maybe’ floepte er zo uit.

 Als we helemaal geïnstalleerd zijn en buiten zitten, begint het te miezeren, en de grond verandert langzaam in een drassige bende. Onze camper heeft geen luifel, en dus is binnen zitten de enige optie. Bovendien is de miezer niet echt bevorderlijk voor het vuurtje wat we net een beetje aan de gang hadden. Gelukkig wordt het niet veel later al weer droog, en kunnen we naar buiten. De camping ligt midden in het bos, en daardoor zitten er veel eekhoorntjes, zowel de boomvariant (met staart) als de grondvariant (zonder staart). Altijd leuk en beter zo dan half platgereden op de snelweg. De mensen die we spreken wonen allemaal redelijk in de buurt, en komen vaak op deze camping. Het is memorial weekend, en sommigen hebben al een jaar geleden de reservering voor deze camping gedaan. En wij kwamen gister op goed geluk aanrijden en hadden het laatste plekje. 

Ondertussen is het weer begonnen met regenen, en zien we dat het voor de mensen die hier met een tent staan wel steeds modderiger begint te worden. Ik realiseer me dat mijn initiële idee ook was om deze trip met een huurauto en een tent te gaan doen. Het wordt weer droog, maar ons vuurtje is nu echt bijna uit door het zeiknatte hout wat erop ligt. Als amateurpyromaan probeer ik met poken, blazen en wapperen er nog wat van te maken, maar meer dan een zielig rookpluimpje krijg ik er niet uit. Totdat. Onze buurman (die met die mega-pickup truck en die stacaravan erachter, plus dat fietsenrek, plus zijn eigen brandhout, plus hengelset, etc, zo’n figuur) krijgt dat ook in de gaten. Hij loopt naar achter zijn camper, en komt terug met een smeulend blok hout in zijn handen,  uiteraard wel met vuurvaste handschoenen vastgehouden (hij had nog ruimte over waarschijnlijk) en gooit dat op ons zielige smeulende hoopje. Dank, maar ons hout is zo nat, dat het niet veel verschil maakt. Inmiddels is de broer van de buurman ook komen kijken. En zijn vrouw, en zijn moeder, en zijn kinderen. Kijken of niet, ons vuur blijft uit. Dan komt er al snel nog meer brandhout tevoorschijn, en een bijl. Binnen no time liggen er ook kleine houtjes in onze vuurkuil. Helaas nog niet met het gewenste resultaat. De buurman loopt naar zijn camper, en haalt er een slang uit en een plastic flesje. Die vult hij met brandstof, en dat hele flesje gaat vervolgens over alle houtjes. Raar of niet, maar er gebeurt nog steeds weinig. Het vuur smeult wel, maar er is geen vlam om de benzine te laten ontbranden. Dan komt er iemand met een brandende krant aanlopen en gooit die op het vuur. Dat werkt fantastisch voor de benzine, maar zodra die na 20 seconden is opgebrand, dooft alles weer. Onze buurman voelt waarschijnlijk een Amerikaans cultureel gefundeerde vastberadenheid, want weer loopt hij terug om iets te halen. Hij komt terug met….. een bladblazer!. Die wordt aan de onderkant van het vuur gezet, en daarna op standje hurricane aangezet. Dat werkte, en eindelijk hebben we een basisvuurtje aan de gang. Gelijk hebben we gespreksstof, en ook de hele familie wil weten waar we vandaan komen, etc. 

Aan het einde van de middag bestellen we een prima pizza in de kampwinkel, waarna het om 18:00 weer begint te regenen. Als we in de camper zitten om te schuilen, zien we iemand in een poncho ons plekje opkomen en aan de deur kloppen. Een van onze buurvrouwen. Of we klaar zijn voor het feestje. Ohja! Tuulk, kom maar op. We lopen met haar mee naar helemaal achteraan de camping. Daar is een stuk terrein met het douchegebouw, een speeltuin en ook een soort mega overkapping met picknicktafels. Daar staan al flink wat campinggasten en klinkt er muziek. Alle kinderen van de gezinnen staan vooraan op de dansvloer, en op het podium staat een oude man met dikke buik en dikke baard muziek te draaien (officieel een DJ, maar dan ver weg bij elke vorm van het beeld wat u bij een DJ heeft). “Ah, ze hebben ons meegenomen naar de kinderdisco van de camping”, was onze conclusie. De liedjes die gedraaid worden (en door alle kinderen megafanatiek worden meegezongen en gedanst) kennen we niet. Zal wel iets lokaals zijn. Maar gezellig is het wel, we staan droog en we weten inmiddels zeker dat we de enige twee toeristen zijn op deze camping. Prima. 

Dan valt me op dat er toch ook wel behoorlijk wat groepjes volwassenen aan de picknicktafels zitten, en dat de tafelbladen gevuld zijn met van alles en nogwat. Chips, cola, koeltasjes met flessen sap, doosjes met kleine plastic bekertjes erin. En ze laten zich het goed smaken. Er is op de camping geen alcohol te koop, dus wij hebben niets bij ons. De vorige supermarkt waar we waren verkocht ook al geen alcohol, wat we best raar vonden. Toch is dat geen probleem, want onze twee buurvrouwen hebben (en drinken zelf) voor vier personen bier, dus al snel hebben dat probleem ook weer opgelost. De kindjes dansen en zingen er nog steeds op los, en ook de volwassenen mengen zich steeds meer op de dansvloer. Al snel ontdekken we waarom: die flessen die ze meehebben zijn allemaal gevuld met voorgemixte drank (niks geen sap!), de koeltassen met bier en ijs, en de kartonnen doosjes met voorverpakte (vooral niets zelf doen hier!) shotjes. Ik zie een vrouw van middelbare leeftijd al lekker los gaan op de dansvloer. Ze draagt een t-shirt met de tekst: ‘Todays Forecast: Camping with a chance of drinking’ . Verrek, we zijn op een of ander zuipfestijn beland! 

Hoe later het wordt, hoe meer de volwassenen zich verplaatsen van zittend aan een tafel op een achterafje naar compleet gestoord, gillend (whoohoo!!!!!!) dansend en klappend op de voorgrond. Denk maar niet dat dat de aanwezige kinderen wat stoorde, want in zekere zin was hun niveau gelijk aan dat van de volwassenen. Ook valt op dat de liedjes die gedraaid worden allemaal een eigen dansje hebben, die werkelijk alle mensen op de camping kennen. Nouja, bijna alle mensen dan, want twee toeristen staan met open mond van verbazing te kijken wat hier precies gebeurt. Het wordt nog later, er gaat nog meer alcohol in, tot het moment dat de fatsoensgrenzen die Dennis en ik van onze beide ouders mee hebben gekregen nog ver te zoeken waren. Harde muziek, schreeuwende mensen, vrouwen van 50+ en maatje XXXXL die sexy proberen te dansen, een polonaise dwars over de camping en ga zo maar door. Waar zijn we in godsnaam beland zeg!

Officieel moet het op de camping om 22:00 stil zijn, maar die regel wordt vanavond erg flexibel benaderd. Rond 22:30 is de situatie omgekeerd als hoe we begonnen: alle jonge kinderen zitten kapotmoe op de bankjes van de pickniktafels, en alle ouders hossen op de dansvloer. Oh, en deze mensen laten hun mobiele telefoon gewoon in het volle zicht op de picknicktafel liggen als ze gaan dansen. Ik realiseer me dat we op een stukje lokale Amerikaanse cultuur zijn geconfronteerd: al deze mensen kennen elkaar, komen al jaren op deze camping, zingen(schreeuwen) al jaren dezelfde liedjes met dezelfde dansjes. Dit is hun manier van ontspannen, en wij mogen erbij zijn. 

Om 23:00 is het dan echt afgelopen. Althans, de muziek. Iedereen praat nog wat na, en het centrale feest verplaatst zich naar menig luifel of tent, waar de mensen rustig verder napraten (naschreeuwen). Onze buren hebben een vuurtje gemaakt en daar blijven ook wij wat hangen. Totdat we zelf niet meer kunnen, en afdruipen naar de camper. Wat hebben we een cultuurschok meegemaakt vanavond, die we niet aan zagen komen. Oh, en wat hebben we ons vermaakt.