Spetter pieter pater

Vandaag verlaten we onze shabby slaapplekje en gaan we voor de tweede keer naar Kings Dominion, om het af te leren. Vandaag is tevens onze laatste pretpark- en camperdag. Met het mooie weer van gister hopen we op een soortgelijk iets voor de grande finale van deze reis. Dat gevoel wordt niet echt bevestigt als we het weerbericht bekijken. Regen, regen en nog meer regen is er voorspeld. Misschien valt het mee?

Op de parkeerplaats van Kings Dominion staat het vol met schoolbussen. Het is bijna zomervakantie, en vele scholen hebben dan ook vandaag uitgekozen om wat leuks te doen. Ondertussen begint het al te miezeren als we richting de ingang van het park lopen. We beginnen vandaag met de meest heftige achtbaanervaring uit ons leven: de Intimidator 305. De vorige keer dat we deze deden hadden we beiden al wat last van bloed wat de verkeerde kant op liep. Van vader Aad hadden we de tip gekregen om de bil- en beenspieren flink aan te spannen om geen zwarte vlekken voor de ogen te krijgen. En uiteraard zijn we benieuwd naar die techniek. In de eerste bocht zitten daarom vier Hollandse samengeknepen billetjes. Nou, dat hielp niets! Wat ook niet hielp was de regen tijdens de rit. We hadden al eerder deze trip ervaren hoe een regenbui in een snelle achtbaan voelt, en de enorme snelheid van de Intimidator (145 km/u) helpt ook daar niet echt aan mee. Als we terug zijn bij het station barst er een enorme hoosbui los. Alle kinderen van de schoolreisjes zitten al snel in een smurfblauwe Kings Dominion poncho, al schuilend onder de parasols en de afdakjes. We lopen richting de Twisted Timbers, en sluiten aan in de wachtrij. De regen lijkt iets op te houden, maar als we in de achtbaantrein de heuvel op worden getakeld gaat het wederom los. Dat is niet lekker voor de rit, want met de handen voor het gezicht zie je niet waar de baan je allemaal heen slingert. Niet zo lekker dus.

Hierna komt de regen echt met bakken uit de hemel, en spoelt het halve park haast weg. Onafgebroken regent het, en dat vinden de schoenen en sokken niet leuk. We schuilen in een winkeltje, maar na 30 minuten wachten is daar de lol ook wel af. Wat opvalt is dat vele attracties gewoon door draaien, en dat sommige preparkgasten de regen compleet negeren. Voor de achtbanen is dat voor ons in ieder geval niet te doen. Als het heel even lijkt op te klaren weten we er nog een ritje Intimidator uit te slepen, maar daarna gaat het weer compleet los. Dit is niks, en rond 16:00 geven we het op. Daarmee blijft onze achtbaanteller voor deze reis, en ja we hebben het bijgehouden, op een acceptabele 96 ritjes hangen. Niet slecht!

Ondertussen krijgen Dennis en ik allebei op onze telefoon een waarschuwing dat het gebied waar we ons in bevinden dusdanig veel water krijgt dat er een wegoverstroming plaats kan vinden. Met 4500 kilo aan camper met dubbele wielen aan de achteras maken we ons daar gelukkig niet zo heel veel zorgen over. Morgenochtend gaan we het bakbeest weer inleveren, en daar hebben we gemengde gevoelens bij. Zo in de regen is een camper heel wat beter dan een tentje, zeker. Maar heel veel leuker wordt kamperen, zelfs in een camper niet met zoveel regen. We rijden een stukje richting Washington en besluiten ons laatste nachtje te spenderen zoals we ons eerste nachtje ook hebben gedaan, op een parkeerplaats bij de Walmart. Gratis kamperen, een supermarkt die 24 uur open is met een WC, oneindig veel soorten chipjes in pad 32, en altijd wel iemand die wil weten waar je vandaan komt, hoe lang je in de USA verblijft, en wat je hier brengt.

Morgen (zaterdag) en zondag zullen we nog (camperloos) in Washington verblijven, en zondagavond vliegen we laat weer naar huis. Nog een paar reisverslagen dus, en zoals ze hier zeggen: 'It ain't over till the fat lady sings!'.