Is it gay in here, or is it just us?

Als we naar de camperverhuur rijden om onze mobiele villa in te leveren, heerst er toch een kleine mineurstemming. Niet gek, want we hebben de afgelopen 15 dagen echt belachelijk veel indrukken gekregen van het land. Ohja, en onze laatste drie dagen pretpark hebben er qua energie ook best ingehakt. Onze voeten kunnen in ieder geval bijna niet meer. Bij het inleveren van de camper doen de verhuurboys wat moeilijk over de inhoud van de benzinetank, dus we moeten ook nog een keer naar het tankstation om de tank exact zo vol af te leveren al we hem gekregen hebben. Eerlijk is eerlijk, maar moe is moe.

Omdat de camperverhuur echt een behoorlijk eind buiten de stad ligt, pakken we voor de tweede keer een Uber. Binnen vijf minuten staat er een oud Indonesisch mannetje met een Toyota op de stoep. Hij zegt weinig, maar dat maakt ons niet uit. Op de snelweg heeft hij de gang er wel flink in, en ook hier merken we dat de maximumsnelheid hier een soort suggestie is. Iedereen rijdt te hard hier, dat hadden we in de camper ook al door. We worden afgezet bij ons volgende adres: Georgetown Suites. Als we inchecken bij de net iets te vrolijke mannelijke medewerker, krijgen we al een dikke knipoog. Geen idee waarom, maar misschien dacht hij dat we een stelletje waren. Voor vannacht hebben we geen hotelkamer maar een appartementje. Als we daarvan het bed zien worden we weer een beetje blij. Rond het middaguur willen we toch de stad een beetje verkennen, maar we zijn allebei behoorlijk moe. We doen een rondje langs het water, lunchen wat bij een lokale Thai, maar meer energie krijgen we er niet van. We vliegen pas morgenavond om 22:30, dus we moeten vandaag nog vol zien te krijgen. Als we wat suggesties vragen komen de tips vooral uit op het witte huis, de begraafplaats met oorlogsslachtoffers, of het Lincoln Monument. Leuk hoor, maar wij hebben er niet echt wat mee. Bovendien hebben we echt geen puf om daar heen te lopen. We worstelen een beetje met het feit dat we wel iets van de stad willen zien, maar daar niet zo heel veel energie voor (over) hebben. Het voelt als de motor een beetje laten uitrollen en wachten tot je weer naar huis toe mag. Het is vandaag best warm weer in Washington, dus we besluiten in ieder geval even ergens te gaan zitten om wat te drinken. Tot nu toe zijn er al zoveel avonturen zonder echt veel moeite onze kant opgekomen, maar nu lijkt het allemaal een beetje tammig..............

Totdat.

Ik even op Google maps kijk om te kijken waar in DC we precies zitten. Als ik het kaartje open, zie ik midden in de stad een regenboogkleurig lijntje lopen. Huh? Die heb ik nog nooit eerder gezien. Ik ben te nieuwsgierig, en vraag aan een vrouw een tafeltje verder of zij weet wat dat is. Ze keek me eerst een beetje verbaasd aan, maar als ze hoort dat we hier niet vandaan komen, komt de aap uit de mouw. Het lijntje is de route van de Washington Pride: De lokale versie van de gayparade dus. Gelijk snap ik de knipoog van de hotelmedewerker! De stoet met praalwagens trekt hier niet zoals in Amsterdam over de grachten, maar over de weg. Als we daarna horen dat de parade over een half uurtje begint, besluiten we daar maar even te gaan kijken. Google maps brengt ons naar het begin van de route, en we arriveren bij een soort park, waar een gigantisch uitgedoste mensenmenigte al aanwezig is. Regenboogvlaggen, confetti, kei- en keiharde muziek: de sfeer zat er al lekker in. Als de parade daarna ook echt begint, gaat het aanwezige publiek echt helemaal uit hun dak. Fluiten, schreeuwen, rare outfits, noem het op en het was er. Daarnaast is cannabis in Washington DC inmiddels legaal, en de aanwezige figuren laten die kans niet onbenut om in groepsvorm werkelijk overal aan de wiet te zitten. Alsof we bij een Woodstock festival waren beland dus, maar zoals ik al zei, de sfeer zat er uitstekend in.

We lopen wat mee met de route, en zien nu pas wat voor gigantische happening dit hier is. Vrouwen hand in hand lopend, zoenend, dansend, blote-tieten-schuddend, okselhaar, alles kwam voorbij. Mannen in leren pakjes met hele bijzondere ventilatie, riempjes op plekken waar die normaal niet zitten. Ineens voelden we niet meer dat we moe waren, waren de voetjes een stuk lichter, en al snel stonden we met een biertje langs de kant net zo hard mee te schreeuwen. Leuk feest hier, en als je uit het best verdraagzame Nederland komt valt deze cultuurschok best mee en kun je aardig meekomen. Rond 20:30 is de parade afgelopen, en gaat het publiek langzaam naar huis. Dan ineens komt onze moeheid weer terug, en taaien we af naar ons appartementje. Geweldig vermaakt door dit onverwachte evenement!