Cedar Point!

Vandaag een bijzondere dag in de carriere van een achtbaanfanaat: ons bezoek aan Cedar Point Ohio. Twee parken in Amerika strijden met elkaar om de grootste collectie achtbanen, en Cedar Point is er 1 van (de andere ligt in Californie). Maarliefst 14 achtbanen, waaronder serieuze en prijswinnende titels. Voor dit park kunnen we onze Platinum pass gebruiken, waarmee je een uur eerder dan normaal het park in mag (09:00 ipv 10:00). We zijn wederom op tijd wakker (06:00), dus we besluiten al vroeg op pad te gaan.

Het pretpark ligt op een schiereiland, en daarom heeft de snelweg er naartoe aan twee kanten water. Wanneer we daar op rijden , zien we in de verte al de contouren van allerlei verschillende achtbanen. En dat ziet er erg goed uit. Heel. Erg. Goed. Er is verder nog niemand om 8:15 als we aan komen rijden, en we zetten onze camper pal voor de deur. Kopje koffie eerst maar? Lekker. Rond tien voor negen gaan we naar de poorten en mogen we naar binnen, maar een stukje verderop staat een extra afscheiding. We moeten nog even wachten. Inmiddels zijn er al wel wat mensen die ook met eenzelfde soort toegangskaartje naar binnen mogen te wachten. Dan is het negen uur, en wij staan te trappelen om het aanwezige achtbaangeweld te ontmaagden. Plots draait het aanwezige publiek zich ineens allemaal massaal om als men het Amerikaanse volkslied begint te spelen. Bij de ingang staat een vlag, en iedereen houdt braaf de hand op de borst en mompelt mee. Wij voelen ons niet aangesproken: let's get inside!

Eenmaal binnen haasten we ons naar de allereerste baan van vandaag: Millenium Force. We hoeven maar 1 treintje te wachten voor we erin mogen. Dan gaan we zitten, en takelt de helling onze achtbaantrein ons naar een ijzingwekkende 96 meter hoogte. Niet normaal, wat een uitzicht, maar erg lang kunnen we daar niet van genieten. De trein raast met 150 km/u naar beneden, gaat niet over de kop maar neemt enkel lange, ruime bochten. En wat lang! het gaat maar door! Je kunt goed merken dat men hier de ruimte heeft om dit gevaarte goed uit de verf te laten komen. Heer-lijk baantje en we zijn gelijk wakker. Hierna lopen we door naar de Maverick, gelegen in het wildwest gedeelte van het park. Ook Maverick is een heerlijk baantje, niet zo hoog en hard als de eerdere Millenium Force, maar wel met veel tempowisselingen. Inmiddels is het 10 uur geweest, en vult het park zich met de reguliere gasten. En daardoor lopen de wachtrijen aardig op. Om 10 uur zou de nieuwste aanwinst van het park open gaan: Steel Vengeance, dus daar lopen we dan maar naartoe.

Steel Vengeance is een zogeheten Hybrid coaster. Dat betekent dat de houten achtbaan "Mean Streak" die hier ooit stond is gesloten en voor een groot gedeelte is gesloopt. Op de houten constructie is vervolgens weer een stalen achtbaan gezet, een soort recycling dus (Hoi Sigrid!). We zijn zeer benieuwd, want eenmaal bij de achtbaan staat er een groot bord met "WINNER: best new ride". We gaan het zien. Dan komt er een medewerker naar buiten lopen en vertelt dat deze baan vandaag pas om 12:00 open gaat. Balen. We lopen weer terug richting het midden van het park. Daar zijn nu toch echt wel heel veel bezoekers, en de rijen voor alle attracties groeien van behoorlijk tot belachelijk. We worden er zelfs een beetje saggerijnig van, en daarvoor zijn we hier niet gekomen. Daarom besluiten we voor dit park maar, voor de tweede keer deze vakantie, fastpass bandjes te kopen. 10 minuten later staan we voor een andere topper van het park: Top Thrill Dragster. Een gigantische boog staat fier overeind, en de achtbaanrit lijkt niets meer dan met een lancering omhoog en naar beneden te gaan. Onze fastpass bandjes werken fantastisch, en 15 minuten later zitten we helemaal voorin het treintje, op weg naar de lancering. Als de lichten, net zoals bij een echte dragrace, op groen springen, maken we ook hier kennis met de imposante Amerikaanse cultuur. De trein wordt binnen 4 seconden naar 193 km/u gelanceerd, en die acceleratie is harder dat onze hersenen kunnen registreren. Dit is echt belachelijk snel, onze wangen flapperen als een bloedhond in een open autoraam. Na de lancering klimt de achtbaantrein tot 128 meter hoogte, om vervolgens met een draai weer naar beneden te razen. Daarna is de rit voorbij, en zijn we weer terug op aarde in meerdere opzichten. Wat een baan.

Hierna doen we Gatekeeper, een zogeheten Wing Coaster, ook erg leuk. Inmiddels is het bijna 12:00 en zijn we erg nieuwsgierig naar Steel Vengeance geworden, dus we besluiten wederom helemaal naar achter in het park te lopen om te kijken wat de statu is. We waren niet de enigen met dit idee...... Een gigantische rij mensen staat er, nog voor een dichte attractie, te wachten. Maar dan haalt een pretparkmederwerker ineens de ketting voor de ingang weg, en stroomt de mensenmassa de wachtrij in. Gelukkig hebben wij onze fastpass bandjes, en we kunnen direct doorlopen tot helemaal vooraan. Eerst moeten we door een metaalscanner, en moeten we alles wat we in onze zakken hebben laten zien. Vreemd. Dan komen we het station binnen en zien de dat de stoelen in de treintjes een wel heel volledig omsluitende beugel hebben om mensen op hun stoel te laten zitten. Eehmmm, wat gaat hier precies gebeuren? Dit blijft toch een recycle achtbaan? We mogen in het tweede treintje gaan zitten, helemaal vooraan uiteraard, want dit is een nieuwe baan voor ons. Tussen de stoelen zit een zakje met een rits, en alle bezittingen die in mijn eigen korte broek al achter een rits zaten moeten daar in. Huh? Wat gaat hier precies gebeuren? Dan gaan de beugels dicht en rijden we het station uit. Ik zie nog een bord langs de baan staan met 'Beneath lies a Mean Streak' , de naam van de vorige achtbaan, leuk bedacht. De heuvel met de ketting brengt ons naar 62 meter. Na de eerste val barst er een geweld los wat we nog nooit eerder hebben ervaren. Snelle bochten, kurketrekkers, hobbels, en allemaal zo soepel als maar kan. En lang! Er komt haast geen einde aan het parkour en de snelheidswisslingen. Dit is werkelijk ongekend, wat een bijzondere techniek, en wat een heftig maar lekker baantje.

Zo doen we nog wat andere achtbanen die ook zeker de moeite waard zijn. Wat een collectie hebben ze hier! Inmiddels loopt de temperatuur op naar de 28 graden, en daar wordt je met veel lopen best plakkerig van. Dan zien we nog een achtbaan staan die ons qua hoogte ook best aanspreekt:de Magnum XL. Toch zien we gelijk dat dit niet het nieuwste model coaster is. Ook staat hier een verbazingwekkende korte rij. We stappen in de best gedateerde achtbaantrein, die heeeeeeel langzaam de heuvel beklimt. Daarna glijdt het geheel onder een flauwe hoek naar beneden, en van geweld is absoluut geen sprake. Totdat....we de eerste bocht in gaan. Een harde klap doet onze lijfjes schudden, en door de hele bocht heen hebben we het gevoel op en centrifugerende wasmachine te zitten. Dan volgt een volgende heuvel, en en nog hardere klap. Dit is niets, en we hopen dat de rit snel afgelopen is. Dat bleek te voorbarig, want volgens Amerikaans gebruik gaat de boel nog een flink tijdje door. Tot een serie van heuvels waar de ruggewervels het echt zwaar krijgen. Wat een vreselijke baan! Zijn we te verwend geraakt ofzo? Ik zou me als pretparkdirecteur kapot schamen als ik dit in mijn aanbod had. Geeft niet, we krijgen zo wel een beter beeld van de banen die we wel leuk vinden.

Het is inmiddels 16:00, en het is zo broeierig dat we ons oprecht vies voelen. Het park is tot 20:00 open, en dat zien we met deze zweetruggetjes niet echt zitten. Toch zagen we vanuit een van de achtbanen dat Cedar Point ook een naastgelegen waterpark heeft. En water en warm is een ijzersterke combi. Met onze Platinum pass mogen we gratis naar binnen, dus we rijden onze camper een stukje verder, trekken de zwembroek aan, en gaan met alleen zwembroek, op blote voetjes en twee (plastic) Platinum pasjes naar binnen. Een heerlijke verfrissende duik in het golfslagbad later voelen we ons weer mens. Ook de voetjes zijn blij dat ze even zonder sokken zijn. Na een uurtje zwemmen kleden we ons weer om en gaan we terug het achtbaanmekka in. Donkere wolken komen inmiddels vanaf het nabijgelegen meer over het park heen, en direct sluit men zo'n beetje alle achtbanen. Eerst begint het te druppelen, waarna een behoorlijk heftige regenbui losbarst. Droog is het die dag nooit meer geworden, dus we drinken een biertje ($10 per glas) en gaan terug naar de camper. Die is natuurlijk weer zo klam als wat, en eenmaal terug op de camping treffen we ook daar een modderbende. Godzijdank hebben we het idee van een tent ooit verlaten, want kamperen met regen is niet echt ideaal. Om 22:00 zijn we volledig uitgeteld en gaan we daarom maar naar bed. Het slapen gaat al beter, maar echt comfortabel gaat het nooit worden. Ook dat is niet erg, we zijn op vakantie.