Wat vooraf ging....

In 2001 was ik (Stefan) op zoek naar een nieuw huisdier, maar vanwege mijn studententijd moest dat geen veeleisend schepsel worden. De keuze viel uiteindelijk op een gifgroene gekko. Maar...waar haal je die anno 2001? Nou, gewoon op Marktplaats.nl, wat overigens in die tijd nog in de kinderschoenen stond (i.p.v. vol met kinderschoenen, vandaag de dag). En prompt vond ik een advertentie met het soort reptiel waar ik naar op zoek was. In Almelo. Dat lag nou niet bepaald naast Leeuwarden, maar een OV-studentenkaart bood uitkomst. Eenmaal daar bood de zeer vriendelijke verkoper aan om mij wel even van het station te halen met zijn auto, iets waar ik anno 2019 wel even twee keer bij na zou denken (#meetoo). Maar naïviteit brengt dus soms ook mooie dingen, anders bestond dit reisblog niet. Enfin. Een grijs bestelbusje stond braaf te wachten op station Almelo, en tussen het geven van een hand en het plaats nemen op de passagiersstoel zat nog geen drie seconden. Op dit punt van het verhaal had ik best een "En op dat moment voelde ik dat deze ontmoeting niet eenmalig zou zijn" kunnen plaatsen, ware het niet dat daar echt geen sprake van was. Nee, dit was puur praktisch: met die Tukker mee naar zijn huis, gekko bekijken en bij een goed gevoel hem betalen, inpakken en wegwezen. Tijdens de rit moest ik alle zeilen bijzetten om hem te kunnen verstaan, en kon ik het meest voor de hand liggende stereotype van Herman Finkers mooi gebruiken om het accent te kunnen doorgronden. Prima, ik hoefde met deze kerel toch niet al te veel van doen (and boy, was I wrong!), dus dat knoopte ik maar goed in mijn or'n . 

Eenmaal bij hem thuis werd de reptielenkamer getoond, en kwam ik in aanraking met iemand met een toch best serieuze hobby. Dit was niet even een terrariumpje in de woonkamer (precies hetgeen wat ik voor mezelf voor ogen had), dit was een dependance van Artis! Toen was daar de betreffende hagedis, en voor wat ik kon zien was daar niets mis mee. Doe maar dus. Inmiddels was het rond de klok van vijf, en daarmee kwam ik direct in aanraking met een Twents gebruik: "Mow ie ok met et'n?" vroeg hij. Of ik mee wou eten. Nu al? Maar om heel eerlijk te zijn was ik nog steeds zo verbaast over zijn, voor mij ongefundeerde, gastvrijheid dat deze vraag er ook nog wel bij kon. "Prima".

En zo zat ik niet veel later, met een gekko in een doosje, in Almelo, bij een of andere vreemde kerel aan de eettafel. Ik heb geen idee meer waar we het over hebben gehad, het voelde als de eerste keer bij je schoonouders eten. Na het eten bracht ie me weer naar het station, gaf me een hand en dat was dat. 

Dit verhaal kreeg een tweede impuls, die meer spontaan dan naïef was. Ik had destijds een bijbaantje bij Six Flags Holland, de Amerikaanse pretparkgigant die de ooit oerhollandse Flevohof met 'achtbane steroïden' had geïnjecteerd om groot vermaak in de polder aan te kunnen bieden. Een reden om daar te gaan werken mag zich laten raden, niet voor de popcorn of de hormonale tienermeisjes die er altijd te vinden waren. Stefan zocht zijn adrenalinekick bij het bedienen van de attracties. En niet zonder succes. En als pretparkmedewerker kreeg je een personeelspas, die buiten je eigen werktijden fungeerde als ongelimiteerd toegangsbewijs.......voor twee personen welteverstaan, want meneer Flags gunde zijn trouwe werknemer het delen van plezier op zijn vrije dag. Toen ik als bezitter van deze 'golden ticket' een medestander zocht om mijn adrenaline mee te delen, kwam in me op om de bezorger van mijn recente ervaring in Twente te vragen naar zijn mening over het nieuwe attractiepark Six Flags Holland. Een week later stonden we voor de poorten, en weer een half uur later hoorde ik het klikken van de veiligheidsbeugels van één van de achtbanen. Waar ik me normaal nog een beetje  inhield met het uiten van mijn emoties tijdens de doldwaze rit, hoefde ik dat hier niet te doen. Als ik al boven het fanatieke gekraai van mijn buurman uit wou komen moest ik zelfs een tandje bijzetten! Dat was een unieke rit, hoewel ik de baan zelf op mijn duimpje kende. Vol gas, je niet inhouden, als vanzelfsprekend. 

Na die dag Six Flags was er geen ijs meer over om gebroken te worden. Het was aan, en het traject Almelo - Leeuwarden werd steeds bekender. Niet veel later werd dat traject verlegt naar Almelo - Amsterdam. Dennis werd de goede vriend die je niet vaak zag, maar als je hem zag, was daar de vanzelfsprekendheid van het je niet in hoeven houden, en bleek de aanvankelijke achtbaanmodus in het echte leven toch ook wel iets te hebben. We zijn restaurants, kroegen, bioscopen en discotheken afgegaan, en alles was leuk. Oh, en vergeet onze gezamenlijke liefde vooral niet: attractieparken. Six Flags werd Phantasialand in Duitsland. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. 

Inmiddels twee ware achtbaanjunkies werd de hunkering naar een nog grotere kick steeds groter. Tot het moment dat we besloten om wat serieuzer af te reizen, speciaal voor het bezoeken van een attractiepark. Ik merkte dat ik me soms zelfs lichtelijk schaamde als ik het  anderen vertelde. "Ik ga met een goede vriend een weekend naar Barcelona". "Oh leuk! Stedentripje?". "Ja zoiets". "Sagrada Familia? Tapas eten? Stadion van FC Barcelona?". "Misschien....." loog ik. 

In 2017 stonden we dus weer voor de poorten naar plezier. In Barcelona, voor het park waar ik al jaren heen wilde: PortAventura. Het achtbaangeweld wat we daar tegenkwamen was van een orde die we nog niet eerder hadden ervaren. En wat was het heerlijk om de premisse van he-le-maal losgaan in een achtbaantrein weer een plek te kunnen geven. Als twee kleine kinderen die in hun hoofd even geen plek hadden voor werk, stress, relaties, hypotheken en de zin van het leven. Dit was te gek, en de twee dagen park vlogen om. Maar nu. Onbewust hadden we onszelf een proefrit laten draaien. Het reizen, de kosten, de energie die we hadden gestoken in dit mogelijk maken werden uitzonderlijk beloond..... En junkies en beloning gaan samen als Duo Penotti. Dit kon vast nòg langer, hoger, sneller en beter.